عکس نوشته اسلامی:

دکتر عبدالحسین زرین کوب از کرامات فرماندهان صحابه،در جریان فتوحات می نویسد: «در عراق و سواد،خالد چند بار با دسته هایی از مرزداران ایران تلاقی کرد و زد و خورد. ...در هر حال کار عمده ای که خالد در عراق انجام داد فتح حیره بود،آن هم به صلح؛خالد پیش از آنکه به دروازه حیره رسد،پسر مرزبان حیره را که به دفع او رفته بود مغلوب کرده بود و کشته.مرزبان حیره هم نامش آزادبه از پیش او گریخته بود. مردم حیره شهر را بستند و در قلعه های خویش آماده مقاومت شدند.خالد شهر را محاصره کرد و کار بر اهل شهر سخت شد.در زد و خوردها که روی می داد،عده ای از اهل حیره کشته شدند و مردم به ستوه آمدند. بزرگان قوم که به قلعه های خویش پناه جسته بودند و عامه را به جنگ می فرستادند،مورد نفرت و خشم عامه شدند که هر روز در اطراف قلعه ها جمع می شدند و از ضرورت صلح و تسلیم دم می زدند.آخر قلعگیان دست از مقاومت کشیدند و حاضر به مصالحه شدند. به موجب یک روایت،پیری فرتوت اما چالاک و زبان آور از نصرانیانِ حیره به مذاکره آمد و در این باب با خالد گفتگو کرد.راویان گویند که این پیر پاره ای کاغد در دست داشت،چیزی در آن پیچیده،خالد از وی پرسید که آن چیست؟گفت زهر است،با خویشتن دارم تا اگر صلح به سزا انجام نیابد،این زهر بخورم و میرم و با بی حرمتی نزد قوم خود باز نگردم؛خالد آن زهر را از او بستد و بر کف دست خویش ریخت و به نام خدای بخورد که او را هیچ زیان نکرد*. پیر حیره خیره گشت و چون نزد قوم بازگشت،گفت این مرد گویی آدمی نیست،کاغذی زهر کشنده خورد که اندکی از آن هر کس دیگر را هلاک می کند. جزئیات مذاکرات این پیر که عبدالمسیح یا عمرو بن عبدالمسیح نام داشت،با خالد،اهل روایات ضبط کرده اند،...و گفته اند زهر خوردن خالد در وی و اهل حیره تاثیری عکس نوشته اسلامی:...

رسول الله صَلَّی اللهُ عَلَیهِ وَ سَلَّم در سفر هجرت به همراه ابوبکر رَضِيَ اللهُ عَنهُ به خيمه اُم معبد خزاعي رسيدند؛ او زنی چابك بود كه معمولاً كنارخيمه اش می نشست و به مسافران آب و غذا می داد؛ از او پرسيدند: آيا چيزی داری؟گفت: به خدا سوگند اگر چيزی می داشتم به شما می دادم؛ چون خشكسالی و قحطی بود، چيزی نداشت. در همين حال چشم رسول خدا - صَلَّی اللهُ عَلَیهِ وَ سَلَّم - به بزی افتاد كه كنار خيمه بود.پرسيد: ای ام معبد! اين بز چيست؟گفت: اين بز به خاطر لاغری و ناتوانی از گله مانده است.فرمود: آيا شير دارد؟گفت: اين ، لاغرتر و ناتوانتر از آن است.فرمود: آيا اجازه می دهی آن را بدوشم؟گفت: آری. پدر و مادرم فدايت. اگر شيری در پستانهايش ديدی، بدوش.پيامبر - صَلَّی اللهُ عَلَیهِ وَ سَلَّم - پستانهايش را دست كشيد و نام خدا را بر زبان آورد و برای گوسفندان ام معبد دعا كرد و آنگاه پاهای حيوان را باز كرد و ظرف بزرگی خواست و شروع به دوشيدن كرد و آنچنان دوشيد كه ظرف پر شد. بعد از دوشيدن، ابتدا ظرف را به ام معبد داد تا شير بنوشد. او نوشيد تا سير شد. بعد از آن به يارانش داد؛ آنان نوشيدند و سير شدند. و پس از آن خود پيامبر - صَلَّی اللهُ عَلَیهِ وَ سَلَّم - نوشيد و دوباره آنقدر شير دوشيد تا ظرف پر شد، آن را به ام معبد دادند و رفتند.چيزی نگذشت كه شوهر آن زن (ابومعبد) با گوسفندانی لاغر و ضعيف كه از لاغری توان راه رفتن نداشتند، آمد؛ وقتی شيرها را ديد تعجب كرد و گفت: اينها را از كجا آورده ای؟ گوسفندان، آنقدر لاغرند كه شير ندارند و در خانه هم شير نبوده است؟!گفت: سوگند به خدا مردی بابركت به اينجا آمد كه چنين و چنان می گفت و حرفهايش اين و آن بود.ابومعبد گفت: سوگند به خدا شايد ه عکس نوشته اسلامی:...

این‌که برخی اصرار دارند بِگویند اعراب کتابخانه‌های ما را آتش زدند، صحیح نیست.زیرا ایرانیان تا پیش از حمله‌ی اعراب با ادب شفاهی مأنوس بودند و علاقه‌ای به ادب مکتوب و نوشتن نداشتند.بعد از یورش اعراب بود که ایرانیان و جامعه‌ی زرتشتی روی به‌سوی ادب مکتوب آوردند و خیلی از این داستان‌های شفاهی و کتب دینی در طی کتابت دچار تغییر و کم و کاستی شدند. همچنین پیچیدگی‌های زبان پهلوی و شلختگی‌ها و کم‌کاری‌ها را در نثر آن‌زمان نیز باید اضافه کرد و نکته‌ی مهم آن‌که در دوره‌ی ساسانیان بیشترعامّه‌ی مردم بی‌سواد بودند. نبود کتابخانه‌ها را در ایران باستان باید نتیجه‌ی این مسأله و تنبلی ایرانیان در نوشتن و نثرِ خوب دانست. پرویز رجبی،نویسنده،مترجم،تاریخ دان و ایران شناس: «بسیاری از مورخان ایرانی خواسته اند به هر وسیله ای که شده است،عرب ها را مسئول نابودی کتاب های ایرانی بدانند... با این همه باید با قاطعیّت گفت که داستان هرگز این گونه که به نمایش گذاشته می شود نبوده است. ...معمولا بیش از حد درباره ی از میان رفتن نوشته های پیش از اسلام مرثیه خوانده شده است.در صورتی که به نظر من پیش از اسلام به سبب رونق ادب شفاهی،به ادب مکتوب توجه چندانی نمی شده است و نبود کتاب های گوناگون را باید نتیجه این مساله و تنبلی و کندی ایرانیان در نوشتن دانست.البته گناه این تنبلی و کندی را می توان پای ناهنجار بودن خطّ پهلوی نوشت.از همین روی است که در همه ی متن هایی که از زمان ساسانیان بر جای مانده اند نوعی شلختگی و عدم تمایل به درک زیبایی های نثر به چشم می خورد. در جلد پنجم هزاره های گمشده،به هنگام گزارش ادب دوره ی ساسانی گفتیم که حتما نهضت فرهنگی بزرگی که در زمان انوشیروان به وجود آمد،وجود دانشگاه جندی شاپور،رفت و آ عکس نوشته اسلامی:...